เราทุกคนคือคนทำงาน

เราทุกคนคือคนทำงาน

ประเทศไทยมีประชากรราว 67 ล้านคน แต่มีคนไทยกลุ่มหนึ่งราว 1% ของ 67 ล้านคนที่เป็นเจ้าของกิจการขนาดใหญ่ที่ผูกขาดกิจการต่าง ๆ ในประเทศไว้กับตน คนเพียงหยิบมือเดียวของประเทศคนกลุ่มนี้ประกอบด้วยคนเพียงไม่กี่ตระกูลที่ถือครองความมั่งคั่งหรือมีทรัพย์สินรวมกันแล้วมากถึงร้อยละ 66.9 ของทรัพย์สินรวมทั้งประเทศ

ซ้ำร้ายความร่ำรวยของพวกเขาเพิ่มมากขึ้นทุกๆ ปี ขณะที่คนไทยส่วนใหญ่ของประเทศที่เป็นอีก 99% ที่เหลือกลับถือครองทรัพย์สินเพียงร้อยละ 33.1 ของทรัพย์สินรวมทั้งประเทศ

ตัวเลขนี้สะท้อนให้เห็นว่าไทยเป็นประเทศที่มีความเหลื่อมล้ำต่ำสูงอย่างสาหัส ถ้าว่าตามการจัดลำดับความเหลี่อมล้ำในรายงาน Credit Suisse Global Wealth Report ปี 2018 ไทยครองอันดับ 1 ของโลกเลยทีเดียว

เราต่างรับรู้กันอยู่ว่าช่องว่างระหว่างคนรวยกับคนจน เป็นต้นตอปัญหาหลายอย่างที่กระทบกับชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คนส่วนใหญ่ของประเทศมาโดยตลอด แต่ผู้มีอำนาจทุกยุคทุกสมัยกลับไม่เคยสนใจหามาตรการแก้ไขกันอย่างจริงจัง

เพราะคนที่มีอำนาจในตัดสินใจเหล่านั้นล้วนแต่เป็นผู้คนที่อยู่ในกลุ่มคน 1 % หรือไม่ ก็เกาะกินเป็นเหลือบไรของกลุ่มคนเพียงหยิบมือเหล่านี้ พวกเขาจึงควงแขนจูบปาก และร่วมกันเดินเข้าไปสู่พื้นที่ของพรรคการเมือง รัฐบาล หน่วยราชการ

จนถึงสถาบันหลักต่าง ๆ จากนั้น พวกเขาก็เออออกันกำหนดนโยบาย ตรากฎหมาย ออกกติกา สร้างกลไกต่าง ๆ ขึ้นมามัดแขนมัดขาประชนส่วนใหญ่ของประเทศ และเอื้อประโยชน์ให้กับตนและพวกพ้องได้นอนกินทรัพยากรที่มีเพียงพอจะแจกจ่ายให้กับทุกคนอย่างเท่าเทียม

แล้วคนไทยกลุ่ม 99% ซึ่งเป็นคนส่วนใหญ่ของประเทศคือใครบ้าง?

แท้จริงแล้วก็คือพวกเราทั้งหลายที่ล้วนเป็น ‘คนทำงาน’

บ้างเป็นคนงานในโรงงาน บ้างก็เป็นเกษตรกรชาวไร่ชาวนา
บ้างเป็นพนักงานในห้างสรรพสินค้า หรือร้านสะดวกซื้อ

ทำงานธนาคาร บ้างเป็นคนงานก่อสร้าง บ้างเป็นพ่อค้าแม่ค้า เป็นคนขับแท็กซี่ สามล้อ หรือมอไซด์รับจ้าง เป็นไรเดอร์ส่งคนส่งอาหาร
บ้างเป็นศิลปินนักออกแบบ เป็นนักร้องนักดนตรีนักแสดง เป็นฟรีแลนซ์

บ้างก็เป็นข้าราชการ เป็นครูบาอาจารย์ เป็นช่างเสริมสวย เป็นนางแบบนายแบบ เป็นพ่อบ้านแม่บ้าน เป็นพนักงานกวาดถนน เป็นผู้ประกอบการรายย่อยและอื่น ๆ อีกสารพัดอาชีพ รวมถึงงานต่าง ๆ ที่ไม่เคยถูกนับว่าเป็นงาน

ไม่ว่าพวกเราจะมีวิชาชีพและเรียกตำแหน่งงานว่าอะไร

พวกเราทั้งหลายล้วนแล้วแต่เป็นแรงงาน เป็นคนทำงานซึ่งเป็นฐานกำลังของการขับเคลื่อนประเทศ สร้างสรรค์สรรพสิ่ง ความเจริญก้าวหน้าและความมั่งคั่งให้กับประเทศ

แต่หยาดเหงื่อและมันสมองของพวกเราทุกคน กลับมีค่าและราคาน้อยมาก เพราะอะไรหรือ?

เพราะพวกเราโดนหลอกว่า พวกเราไม่ใช่พวกเดียวกัน โดนหลอกให้แก่งแย่งเหยียบย่ำกันเอง แข่งกันเอง คิดว่าตัวใครตัวมันแล้วจะรอด จะรวยได้

แต่เปล่าเลย ตลอดระยะหลายสิบปีนี้ได้พิสูจน์ให้เราเห็นแล้วว่า ไม่มีใครรอด ถ้าเราไม่รวมตัวกันต่อรอง จะมีก็แต่พวกคน 1% เท่านั้นที่รอด

แต่ข้อเท็จจริงคือ พวกเราทุกคนต่างหาก คือคนที่สำคัญที่สุด
เพราะถ้าพวกคน 1% หยุด ประเทศไปต่อได้ปกติ

แต่ถ้าพวกเราหยุด ประเทศหยุด

ถึงเวลาแล้วที่เราต้องรวมตัวกันเพื่อต่อรอง
เงินที่เราควรจะได้ คุณภาพชีวิตดี ๆ ที่พวกเราทุกคนพึงจะมี

เพราะเราทุกคนคือแรงงาน คือคนทำงานเหมือนกัน
และพวกเราคือคนที่สำคัญที่สุดในประเทศนี้

สมัครสหภาพคนทำงาน: https://cutt.ly/4vC6E38